Het team van de kleinschalige woning voor mensen met dementie heeft een leuk idee. Er worden broodjes kroket besteld voor de bewoners. De meeste bewoners vinden dit echt heerlijk. Zo gezegd, zo gedaan.
Als de kroketten arriveren, smeren de bewoners en de teamleden samen de broodjes. Mevrouw Smidse zit wat stil aan tafel. Het lukt haar niet om zelf te helpen met smeren. Teamlid Roxanne, die vandaag haar eerste werkdag heeft op de woning, vraagt aan mevrouw of ze ook zin heeft in een broodje. Haar collega Elsbeth antwoordt ‘nee mevrouw Smidse hoeft nooit een kroket, die heeft liever een boterham met hagelslag’.
Heel lief en fijn als je je bewoners zo goed kent.
Maar voor Roxanne voelt het niet goed. Soms heb je dat, je herkent het vast. Ze gaat op onderzoek uit. Ze gaat aan tafel naar mevrouw zitten. De kroket op het broodje ligt voor ze. ‘Wilt u een broodje kroket mevrouw Smids?’ vraagt ze. En ze wacht. Langzaam maar zeker draait het hoofd van mevrouw naar Roxanne. Mevrouw Smidse glimlacht en knikt ‘ja!’. Roxanne helpt mevrouw en met veel smaak eet ze het broodje op.
Mevrouw at nooit een kroket, niet omdat ze het niet wilde of lustte, maar omdat haar haperende brein meer tijd nodig had om de vraag te plaatsen, de gevolgen van de vraag te verwerken en een antwoord te formuleren. Tijd die je moet durven geven als zorgprofessional.
Het beschadigde brein is zo snel niet meer, maar de omgeving vaak wel. Het helpt om in het contact met mensen met dementie de vertraging te zoeken.
Het zijn meestal geen minuten maar kostbare seconden die het verschil kunnen maken.