Je kent me.... toch?
Direct achter de deur van de woning voor mensen met #dementie zit meneer Smeets in zijn rolstoel. Wanneer de deur opengaat en dochter Carry van een nieuwe bewoonster binnenkomt, spreekt meneer haar aan.
'Dag jonge dame, jij kent mij!' Maar Carry antwoordt aarzelend 'ik ben hier pas voor de tweede keer meneer'. Maar meneer Smeets houdt aan 'jij kent mij al een hele poos, van vroeger'.
21, 22, 23....
De koffie wordt geschonken in de huiskamer van de woning voor mensen met #dementie. Rosalie gaat rond met de kan. Aan de nieuwe bewoonster, mevrouw Hupkes, vraagt ze liefdevol 'wilt u een lekker kopje koffie?'. Maar nog voor het antwoord komt, herhaalt ze de vraag al maar dan ietsje luider 'WILT U EEN LEKKER KOPJE KOFFIE?'. Mevrouw Hupkes kijkt een beetje verbaasd voor zich uit en moppelt wat. Rosalie kijkt naar haar collega Amber die mevrouw gisteren al heeft ontmoet en vraagt aan haar of mevrouw koffie drinkt in de ochtend.
Begrijp je me nog?
Arie Sonsbeek woont al langere tijd in de woning voor mensen met #dementie. Hij is een echte prater. De laatste tijd worden de verhalen die hij vertelt steeds onsamenhangender. Er is geen lijn meer in te herkennen en vaak is het niet duidelijk waar het verhaal over gaat. Teamlid Annet doet erg haar best en vraagt ook door 'wat bedoel je precies Arie'. Maar Arie raakt dan zicht- en hoorbaar geïrriteerd. Een enkele keer komt er zelfs verdriet bij kijken.
Drie seconden op de drempel...
Als Leonie terugkomt uit de kamer van mevrouw Wachter, die lijdt aan #dementie, is ze een beetje verbaasd. Leonie vertelt de collega's dat ze mevrouw wilde helpen met het aantrekken van de pyama maar dat ze ineens sloeg.
Wanneer we doorpraten blijkt de situatie wat anders te liggen. Terwijl Leonie binnenkwam stond mevrouw te rommelen met het jasje. Liefdevol schoot ze te hulp. En dat leverde een ferme klap op.
Ik versta je niet...
Sinds een aantal weken woont mevrouw Yilmaz in de kleinschalige woning voor mensen met #dementie. Geboren in Turkije en ergens in de zeventigerjaren verhuisd met haar gezin naar Nederland. Mevrouw Yilmaz is de taal niet echt machtig. Daarnaast is ze laaggeletterd.
Hoe graag het team ook wil, communicatie is en blijft lastig.
Liefdevol zoeken ze online naar Turkse tv of Youtube filmpjes. Samen bespreken we hoe we de communicatie kunnen verbeteren.
In de soep...
Vrijwilliger Rosanne schept de kommen vol met geurende soep. Al snel zitten de bewoners te smullen. Maar mevrouw Post let vooral meneer Veenstra. 'Je zit te slurpen' 'wat eet je toch vies'. Het commentaar is niet van de lucht. Als Rosanne eens goed kijkt, ziet ze dat de gebitsprothese van mevrouw op het servetje naast de soepkop ligt.
Hoe kan het toch dat mevrouw zoveel commentaar op de eetnormen van een ander heeft, terwijl ze zelf ook niet vlekkeloos eet. We zien het vaker bij mensen met #dementie gebeuren.
Brede rib...
Meneer Zaaier woont een aantal weken in de woning voor mensen met #dementie. En hoe lief de zorgmedewerkers het ook proberen, het aankleden is iedere ochtend een strijd. Heel vervelend voor meneer. Als hij eenmaal is aangekleed, is hij ook vaak onrustig.
Wanneer we in gesprek gaan met Arie, zijn zoon, vertelt deze dat ze 'juist gezorgd hebben voor lekker makkelijke kleding, zodat vader zo min mogelijk moeite zou hebben met aankleden en de hele dag comfortabel zou zijn'.
Ik ben zo bang...
De grote angstige ogen van mevrouw Kos schieten van links naar rechts. Haar handen trillen in haar schoot. Hardop zegt ze steeds 'ik ben zo bang, zo bang'. Ze zit aan de tafel in de huiskamer voor mensen met #dementie. Haar angst heeft effect op de rest van de groep. Meneer Bosman zegt boos 'dat zeg je al de hele tijd' en twee andere bewoners beginnen te lopen. Teamlid Alice zegt goedbedoeld en liefdevol 'u hoeft niet bang te zijn, wij zorgen voor u'. Maar effect heeft het niet.
Stille nacht...
In de huiskamer staat een mooie kerstboom en zacht klinken de kerstliedjes uit de radio. Zes bewoners met #dementie zitten en eten een lekker kransje bij de thee. Maar mevrouw Luiten ontbreekt.
Ze is inmiddels in de laatste fase van haar leven aangekomen en ligt op bed.
Samen overleggen we hoe we, op gepaste wijze, ook het bijzondere kerstgevoel aan mevrouw Luiten kunnen meegeven. Haar wereldje is inmiddels zo klein dat veel van wat kan worden aangeboden al snel teveel is voor haar.
Oh dennenboom..
In de huiskamer van de woning voor mensen met #dementie wordt vlak voor Sinterklaas al vooruitgekeken naar kerst. Nog even en de boom kan worden neergezet.
In het team worden plannen gemaakt, wie het gaat doen en wanneer het gaat gebeuren.
Totdat teamlid Anna bedenkt dat het leuker is om de bewoners de boom te laten optuigen. Maar hoe dan?
Als we het de bewoners vragen, heeft niemand er zin in. Immers het bedenken wat er dan van hen gevraagd wordt is te lastig. Daarom besluiten we tot een experiment.
Woordzoeker...
Het is stil na de lunch in de huiskamer van de woning voor mensen met #dementie. Mevrouw Andriessen zit een beetje te dommelen. Ook meneer Maijer en mevrouw Roelof hebben de ogen dicht. Er gebeurt niet veel.
'De middag is lang zo' zegt Emma tijdens het teamoverleg. Van elke bewoner weten de medewerkers wel wat ze leuk vinden om te doen, maar zelf vragen ze er niet om. Mevrouw Andriessen houdt bijvoorbeeld erg van woordzoekers maken.
Heel regelmatig pakt een medewerker even een puzzel om samen te maken.
Ouwe mopperkont...
Vanuit de stoel in woning voor mensen met #dementie levert hij soms luid commentaar op alles. De ene bewoner eet vies, de andere praat te hard.
Het commentaar wordt ook nog wel een aantal keer herhaalt. Niet zelden terwijl hij zijn eigen gebit uit de mond haalt. Hierop wordt door de medebewoners natuurlijk gereageerd.
'Het wordt er allemaal niet gezelliger op' verzucht teamlid Elsbeth.
Voor veel mensen met dementie is reflectie op het eigen gedrag een van de eerste functies die beschadigd raakt.
Haal de herfst in huis...
Nu de blaadjes vallen en de herfst intreedt besluit het team om de kleinschalige woning voor mensen met #dementie in stijl aan te kleden. Zo kunnen de bewoners de herfst een beetje mee ervaren. Een prachtig idee.
Er hangen gekleurde bladeren en op de tafel staat een mooi gedecoreerde schaal met kastanjes.
Stampvoeten...
Sinds meneer van Heugten is verhuisd naar de woning voor mensen met #dementie leren de medewerkers hem steeds beter kennen. Maar hij is vaak zo boos, zonder reden lijkt het. Ingetogen boos zit hij urenlang in de stoel.
Het keren van die boosheid is niet eenvoudig.
Als we het in het team erover hebben komen we tot de conclusie dat woorden bij meneer niet binnenkomen. We moeten op zoek naar een meer non-verbale manier.
Bootjes kijken...
In het kleine vissersdorpje is het eigenlijk heel gewoon. Als je 'te oud' wordt om nog zelf uit te varen, ga je 's ochtends naar de haven en kijken je hoe de boten uitvaren en terugkomen.
Voor de drie heren met #dementie die zijn verhuisd naar de kleinschalige woning bestaat die routine nog steeds. Maar het kan helaas niet meer. Dit heeft veel gevolgen. Een van de mannen is elke ochtend onrustig en staat maar bij de deur 'ik moet naar de haven'.
Zij moet weg hier ...
De laatste tijd gaat het steeds mis als mevrouw Bex naar haar eigen appartement gaat om naar bed te gaan. Ze komt haar kamer binnen en begint meteen te roepen "zij moet weg hier, dat vreemde mens..". Maar er is niemand in haar kamer, behalve zij en haar verzorgende.
Deze angst is ineens de laatste weken ontstaan.
Samen met het team gaan we op zoek of we haar beter kunnen leren begrijpen.
Nu het weer steeds vroeger donker wordt, gaan de lichten aan in de appartementen als de bewoners naar bed gaan.
ik wil dood...
De woorden komen zachtjes uit haar mond, haar handen voor haar ogen.
Teamlid Maaike herkent het, ze zegt het vaker, meestal gevolgd door 'ik ben iedereen tot last'.
Het zijn moeilijke woorden om te horen uit de mond van iemand met #dementie.
Als we het erover hebben, blijkt dat medewerkers het lastig vinden om hiermee om te gaan. De een zegt iets als 'we kunnen u niet missen hoor' en de ander wijst op iets positiefs 'de zon schijnt vandaag'. Lief bedoeld, maar meestal met tegendraads effect.
Ik zit al klaar...
Rita de dochter van mevrouw Simons, die lijdt aan #dementie, vertelt het haar moeder 's ochtends om 9 uur. 'Vanmiddag om 15 uur kom ik je halen voor de kapper'.
Dat is het moment dat haar de moeder de jas aantrekt en voor het raam gaat zitten. Urenlang.
Als Rita er dan keurig op tijd is, krijgt ze een uitbrander 'ik zit al de hele tijd op je te wachten'.
Houd eens rekening met mij!
Meneer en mevrouw Peters waren recentelijk 55 jaar getrouwd. Hun relaties is altijd goed geweest, maar de laatste tijd is er regelmatig irritatie.
Mevrouw heeft de diagnose #dementie gekregen en dat heeft wat betekend tussen de echtgenoten.
Een van de dingen die voor meneer Peters moeilijk is, beschrijft hij in een gesprek 'mijn vrouw is de laatste tijd zo egoïstisch, het draait allemaal om haar. Zij komt in alles eerst.'
Een uitspraak die we regelmatig horen van naasten van mensen met dementie.
Wanneer komt Ella...
Ella kwam drie keer per week op bezoek bij haar moeder die lijdt aan #dementie. Zelfs toen ze ziek werd, bleef ze komen. En vier maanden geleden is ze overleden.
De medewerkers van de huiskamer waar mevrouw woont, zaten en zitten met een vreselijk dilemma. Keer op keer vraagt mevrouw 'wanneer komt Ella?'. En wat zeg je dan in zo'n situatie.
Zwaan kleef aan...
Vanochtend is het weer zover... Linde helpt mevrouw Lips, die lijdt aan #dementie, in haar eigen huis. Als ze mevrouw rustig met de boterham aan de tafel laat en even naar de keuken loopt, staat mevrouw binnen een mum van tijd achter haar.
Liefdevol brengt Linde haar terug naar de tafel, en het proces herhaalt zich... keer op keer.
Als we dit in het teamoverleg bespreken, herkennen de collega's dit direct. Het lijkt wel 'zwaan kleef aan'. Romy vraagt zich af of mevrouw haar soms controleert.
Hier drukken...
Meneer Bakkum woont in een huisje in het centrum. Sinds een aantal jaren lijdt hij aan #dementie. Met de liefdevolle hulp van zoon Arthur en het #thuiszorg team ging het goed. Maar de laatste tijd loopt meneer regelmatig over straat, zonder jas.
Nee, ga weg!
Mevrouw Schagen krijgt sinds kort thuiszorg.
En hoe liefdevol de medewerkers het ook proberen, vrijwel altijd worden ze afgesnauwd 'nee, ga weg!'. Mevrouw staat inmiddels te boek als zorgmijder.
Tijdens een overleg hebben we het hier met elkaar over.
De reactie van mevrouw wordt als niet prettig ervaren en levert ook frustratie op omdat de zorg echt nodig is. In dit soort situatues is het interessant om te kijken of het 'mijden' van de zorg te herleiden is
Houd m'n hand vast...
In haar trippelstoel verplaatst mevrouw Dirks zich door de gangen van het gebouw. Terwijl ze dit doet, gilt ze hard. Het team merkt dat de andere bewoners daarop reageren en stimuleren mevrouw op juist op de gang te blijven rijden.
Als er iemand in de gang passeert grijpt mevrouw naar de hand van diegene. Heel even stopt dan het gillen, maar zodra je loslaat, is het er weer.
Een nare situatie voor iedereen.
Oh moeder wat is het heet...
De temperaturen lopen hard op, ook in de woning voor mensen met #dementie. Mevrouw de Rijk verzucht 'oh moeder wat is het heet...'.
Het team is er alert op dat de bewoners niet oververhit raken en doen er alles aan om uitdrogen te voorkomen.
Sommige bewoners 'vergeten' te drinken. Samen bedenken ze ideeen om mensen te stimuleren.
Mag er iets anders op...
Mevrouw Schouten zit helemaal klaar. Het beeldbellen is inmiddels gebruikelijk geworden op de huiskamer voor mensen met #dementie. Waar het eerst nog wat onwennig ging, helpen de teamleden nu geroutineerd met het leggen van contact op deze manier.
Soms is het allemaal te veel...
We lazen het in de krant, voor sommige mensen met #dementie, was de periode zonder bezoek prettig. Ze kwamen meer tot 'hun recht'.
Het lijkt tegenstrijdig en geldt vanzelfsprekend niet voor iedereen. Maar toch kunnen we mogelijk hiervoor een 'verklaring' vinden.
In ons brein komen de dynamische prikkels, geluid en beweging, vrijwel altijd binnen (ook als je brein beschadigd is).
Verloren, verdwaald...
Het nieuwe normaal...
We hoorden het in persconferenties, we gaan naar een nieuw 'normaal'. En hiermee vragen we veel van onszelf. Want we hebben bijna allemaal een 'hekel' aan veranderen.
Aanbod doen... Voor de naasten komt het moment eraan dat zij weer samen kunnen zijn met hun geliefde met #dementie. Dat zal in veel gevallen emotie met zich meebrengen. Geluk en blijdschap dat er weer nabijheid is, maar regelmatig ook verdriet omdat dat zo gewenste gevoel van herkenning misschien ontbreekt. Niets is verleiderlijker dan bij binnenkomst vragen "weet je nog wie ik ben?".
Alles is anders...
In de afgelopen weken is alles ineens anders geworden. Waar het leven voor sommige mensen volledig tot stilstand komt, staat het juist voor anderen totaal op de kop.
Normaal schrijven wij elke vrijdag een blog hier over onbegrepen momenten in het contact met mensen met #dementie.
Maar de wereld is zo anders dat het ongepast voelt.
Voor mantelzorgers is het ineens onmogelijk om een naaste te bezoeken en wordt gezocht naar middelen om het contact te onderhouden.
Wat een tijd...
Op 19 maart werd bekend gemaakt dat de verpleeghuizen en kleinschalige woonvormen voor oa mensen met #dementie voorlopig de deuren moeten sluiten voor naastenbezoek.
Een moeilijk besluit met grote gevolgen die veel mensen raakt.
Hoe kun je iemand van wie het brein hapert deze beslissing uitleggen. Eigenlijk kan dat voor de meeste mensen met dementie niet meer, dat uitleggen. Het bovenbrein, of denkende brein, is bij dementie het eerste dat beschadigd raakt.
Stuur een verhuiskaartje...
In de teamvergadering van de kleinschalige woning voor mensen met #dementie spreken we over het samenwerken met het netwerk van de bewoners. Binnen het team wordt op een aantal fronten hier anders tegenaan gekeken.
Toch constateren we dat het voor bewoners van groot belang is dat het netwerk zoveel mogelijk in stand blijft. Het contact met naasten/geliefden is voor ons mensen immers ontzettend belangrijk.
Mag ik deze dans...
Ze houdt van dansen, vertelt haar man Kees als Nel Witkamp verhuist naar de woning voor mensen met #dementie. Samen gingen ze wekelijks naar dansavonden. Mooi, denk Lisa, want meer bewegen is een speerpunt voor het team.
Maar het lukt maar niet. Als er muziek is in de gemeenschappelijke ruimte wil ze niet mee. Hoe ze het ook vragen, steeds is het antwoord 'ik heb hoofdpijn' of vergelijkbaar.
Ik ga niet douchen...
Telkens als een van de teamleden mevrouw Split onder de douche wil doen ontstaat er strijd. Ze wil niet. Iedereen in het team gaat er anders mee om. Anne probeert te overtuigen, Loes vindt dat ze gewoon moet omdat het lekker fris is, kortom over deze situatie moeten we in gesprek.
De grote vraag is natuurlijk 'moet iemand onder de douche?'. Het is belangrijk om ons te verdiepen in de bewoner; wat waren de gewoontes, zijn er dingen uit het verleden die het douchen wellicht moeilijker maken...
Met je rug tegen de muur...
Steeds als het wat drukker op de huiskamer voor mensen met #dementie wordt, valt het op, mevrouw Roele schuift haar stoel helemaal naar achteren. Uiteindelijk schuift ze zo hard dat ze tegen de muur terecht komt.
Verzorgende Tom schuift haar weer aan de tafel en zegt 'kom er toch gezellig bij zitten'. Maar na korte tijd begint het schuiven weer.
Als we dit bespreken, kunnen we zoeken naar de mogelijke oorzaken.
Cupido schiet raak... '
Haar kleine broze hand ligt in zijn grote verweerde. Ze kijken elkaar liefdevol aan en geven een zachte zoen, mevrouw Visser en meneer Bos. Beiden lijden ze aan #dementie en sinds een tijdje zoeken ze elkaar meer op en heeft Cupido raak geschoten. Ze vinden intimiteit bij elkaar. Als ze elkaar uit het oog verliezen slaat de onrust toe.
Ze hebben me wat geflikt...
Hij woont sinds kort in het huis voor mensen met #dementie, meneer Akker, en hij is zo vreselijk boos.
De hele dag moppert hij 'ze hebben me wat geflikt en nu zit ik hier'. Overduidelijk is de verhuizing naar zijn nieuwe plek hem niet goed bevallen.
De teamleden proberen liefdevol uit te leggen dat de verhuizing in zijn belang was, maar de boosheid neemt alleen maar toe.
Gewassen en geschoren...
Meneer Rutgers is gisteren verhuisd naar de woning voor mensen met #dementie. Als Noortje hem de eerste ochtend helpt bij de ADL ontstaat een bijzonder moment. Als hij gewassen en met zijn overhemd aan klaar zit, krijgt hij het elektrisch scheerapparaat aangereikt met de woorden "gaat u zich maar scheren". Maar als hij begint gaat het mis. Hij zet het apparaat in zijn krullen, gelukkig loopt het apparaat vast en is er geen 'schade'. Noortje draagt over dat voor meneer zelf scheren niet meer gaat.
Lekker kopje koffie...
In de huiskamer voor mensen met #dementie schenkt vrijwilliger Cora de koffie in.
Daarna gaat zij in de open keuken aan de slag met het uitruimen van de vaatwasser.
Als zij na een paar minuten een blik op de tafel werpt, ziet ze dat geen van de bewoners nog van de koffie heeft gedronken. Liefdevol zegt ze "als u nu de koffie niet opdrinkt, dan is ie straks koud". Maar het heeft geen effect. Na afloop van de dienst spreken we hierover met elkaar.
Vrolijk kerstfeest
Het is december, de donkere dagen voor kerst. In de huiskamer voor mensen met #dementie staat de kerstmuziek zacht aan. Het team heeft dit jaar flink zijn best gedaan om de woning in kerstsferen te steken.
Amen...
Het is zondagochtend in de huiskamer van de woning voor mensen met #dementie. De bewoners zitten samen.
Nadat een medewerker een stukje uit de bijbel heeft voorgelezen gaat meneer Michels zoals altijd voor in gebed. In zijn werkzame leven was hij dominee in een dorpskerk.
De laatste weken loopt het Onze Vader niet meer soepel. Halverwege het gebed strandt hij en valt hij in herhaling.
Het commentaar van de overige bewoners is niet van lucht.
Welke eerst?
Tijdens de ochtendzorg van mevrouw de Ligt, die lijdt aan #dementie, ontstaat er regelmatig boosheid. Het aantrekken van de steunkousen, de sokken en de schoenen gaat niet goed.
In het team kijken we wat de oorzaken hiervan kunnen zijn en hoe we dit zouden kunnen oplossen.
Speciaal voor u...
Aan de eettafel in de woning voor mensen met #dementie zitten de dames Veger en Mast tegenover meneer Bikker.
Het commentaar op meneer is niet van de lucht. Als meneer zich vervolgens verslikt en in een hoestbui uitbarst, zijn de dames niet heel vriendelijk meer tegen hem. Het patroon herhaalt zich al weken en meneer wordt zichtbaar ongelukkiger.
Ze stelen hier....
In de woning voor mensen met #dementie is het vaak gedoe met mevrouw Moerman.
Keer op keer is ze haar bril kwijt en keer op keer krijgt de medewerker die dan dienst heeft de volle laag. Heel regelmatig beschuldigt ze hen van stelen.
Voor teamlid Mirjam is het lastig om hiermee om te gaan. Ze voelt zich 'aangevallen' door mevrouw en probeert uit te leggen dat zij echt niet steelt. Maar mevrouw blijft stellig en wordt boos.
Formeel of informeel?
Het team van de woning voor mensen met #dementie zoekt voor elke bewoner een passende 'taak' zodat hij/zij het gevoel heeft bij te dragen. Dit heeft een positieve invloed op welzijn en het gedrag van mensen.
De een wast af, de ander opent en sluit de maaltijd enzovoort. Toch is het lastig om voor mevrouw Helmers iets te vinden dat haar past. Ze heeft haar werkzame leven afgesloten als afdelingshoofd bij een verzekeraar en het afwasje of de was vouwen passen niet bij haar.
In drieën...
In het team van de woning voor mensen met #dementie spreken we met elkaar over het bieden van een zinvolle dag aan de bewoners.
Bij de verschillende teamleden blijken daarover de beelden nogal uiteen te lopen.
Inmiddels weten we dat het voor mensen met dementie enorm belangrijk is om het gevoel te hebben er nog toe te doen.
Daarom gaan we voor iedere bewoner afzonderlijk op zoek naar wat dat gevoel kan veroorzaken.
De broekriem aanhalen....
Het gaat steeds minder met meneer Roos die lijdt aan #dementie.
Waar hij eerst nog veel zelf kon, moet hij nu geholpen worden met aankleden en is sindsdien zijn incontinentie ook toegenomen. Eerst ging het plassen op toilet nog goed, maar de laatste tijd ineens niet meer.
Voordat het team besluit om meneer incontinentiemateriaal te geven, zoeken we samen naar een mogelijke aanleiding voor deze plotselinge verandering.
De klos
Elke dag bezoekt Els de Gast haar moeder die lijdt aan #dementie in de kleinschalige woning. En elke dag gaat het vooral over haar zus Tineke die 125 km verder woont en maar 1 keer per maand haar moeder bezoekt. Els doet niets goed en Tineke is het helemaal.
Regelmatig treffen teamleden Els in tranen aan 'waarom is mijn zus zo goed en waarom moet ik het meestal doen met een snauw?'.
Ze zegt nooit iets terug...
Als het in de herfst steeds vroeger donker wordt, valt het op dat mevrouw Duurland steeds als zij haar appartement binnenkomt begint te praten. Maar vaak loopt dat praten uit op boosheid. Het gebeurt heel regelmatig dat zij staat te schreeuwen 'zeg nou toch eens iets terug'. Mevrouw woont nu een aantal maanden in de kleinschalige woning voor mensen met #dementie en eerder deed ze dit nooit.
Samen in het team kijken we naar mogelijke sleutels om deze angst en boosheid te verminderen.
Het sneeuwde vannacht...
Die ochtend is het weer zover. Jo-An komt de kamer van meneer Land, die lijdt aan #dementie binnen en alles zit onder de pluizen. Het lijkt wel of het sneeuwde vannacht.
Zoals wel vaker heeft hij zijn incontinentiemateriaal 'leeggeplukt'. Omdat dit niet iedere dag gebeurt, is het interessant om het eens met elkaar te bespreken.
Hier drukken....
Sinds een aantal weken woont meneer Mulder in de kleinschalige woning voor mensen met #dementie. Helaas ging het niet langer in zijn eigen woning in de wijk. Een jaar geleden begon hij met dwalen in de straten, zowel overdag als 's nachts. Zoon Harm klopte verontrust aan bij de thuiszorgmedewerkers "wat kunnen we doen om het dwalen (en de weg kwijt raken) te beperken zonder verlies van zelfstandigheid.
Een kletspraatje bij de thee...
De thee wordt gedronken in de huiskamer van de kleinschalige woning voor mensen met #dementie en verzorgende Loek zit er gezellig bij. Om een beetje leven te brengen, begint hij te praten.
Maar mevrouw Aslan komt niet aan thee drinken toe en uiteindelijk belandt de inhoud van haar kopje op de grond. Wanneer we deze situatie bespreken valt een aantal dingen op.
Ik krijg hier ook nooit wat....
Mevrouw Caris zit aan de tafel in de huiskamer voor mensen met #dementie. Verzorgende Naomi loopt langs en mevrouw schiet haar aan.
Boos zegt ze tegen Naomi 'ik krijg hier ook nooit wat te eten'. Naomi antwoordt 'jawel hoor, u heeft net nog een koekje gegeten' maar mevrouw volhardt 'ik niet, ik krijg hier niets'.
Als je niet uitkijkt, kom je in zo'n situatie in een ja-nee terecht. Daarover spreken we met elkaar in het team.
We eten een tosti.... lekker!
Voor de lunch in de kleinschalige woning voor mensen met #dementie heeft Rita tosti's gebakken. Het ruikt heerlijk als ze deze serveert.
Meneer de Recht kijkt naar zijn tosti en schuift 'm weg. Rita zegt tegen hem 'eet nou lekker, het is een tosti' maar hij schuift 'm weer weg en moppert 'ik moet dit niet'.
In het team bespreken we dit. Rita vertelt dat ze het juist zo leuk vond om eens wat anders te eten met de lunch.
Kijk eens door mijn ogen....
In het team dat werkt in de kleinschalige woning voor mensen met #dementie is reuring. Het is al de 'zoveelste keer' dat onder de po-stoel de behoefte ligt van een van de bewoners.
Met elkaar bespreken we dit. Ons geheugen 'denkt' in plaatjes. Voor veel mensen met dementie zijn de plaatjes die in het hoofd opkomen, plaatjes uit het verleden.
Voel maar, ik ben er...
In de laatste fase van haar leven met #dementie ligt ze in bed, Gemma Reumer, klein en kwetsbaar.
De dagelijkse zorg wordt steeds moeilijker en de teamleden merken dat ze meer en meer verkrampt als ze gewassen wordt. Het zit ze niet lekker dat het gaat zoals het gaat.
Samen zoeken we naar manier waarop we meer ontspanning in het zorgmoment kunnen brengen.
Ik moet naar huis....
Het is rond 16 uur in de woning voor mensen met #dementie als mevrouw Mast begint ... 'ik moet naar huis...' Al snel begint ook mevrouw Nijman 'ik moet naar moeder'. Verzorgende Chris legt geduldig uit 'u woont nu hier' maar de onrust neemt toe
Samen hebben wij het hierover.
Met het verkeerde been in bed...
Sinds meneer Schipper, die lijdt aan #dementie, een andere kamer heeft in het verpleeghuis valt het de teamleden op dat hij meer in de war is dan daarvoor. Ellis vertelt "hij trekt tegenwoordig het voeteneind van het bed los om aan de verkeerde kant onder de lakens te glijden". We zien dit, òf het moeilijk in bed kruipen, vaker bij mensen met dementie.
Lekker douchen?
Als mevrouw Verhaar onder de douche gaat is het vrijwel altijd 'strijd' vertelt Angela tijdens de bewonersbespreking van de kleinschalige woning voor mensen met #dementie. Die ochtend nog werd mevrouw boos en kneep Angela hard in de armen.
Samen bespreken we deze voor beiden ontzettend vervelende situatie.
Vaak zien we dat boosheid voortkomt uit angst of onveiligheid. In het geval van mevrouw Verhaar gaan we op zoek naar wat het douchen voor haar zo onveilig maakt.
Vanmiddag wordt u opgehaald!
Direct na het ontbijt in de huiskamer voor mensen met #dementie zegt verzorgende Tim tegen mevrouw Baas 'vanmiddag wordt u opgehaald door uw dochter!'. Dat is het moment dat mevrouw haar jas gaat zoeken, haar tas pakt en gaat zitten. Ze wil nergens meer aan meedoen en zelfs als ze naar de wc moet gaat ze niet, want haar dochter kan 'elk moment' komen.
Waar is toch mijn bril?
Tijdens de ochtendzorg is mevrouw van Zelm, die lijdt aan #dementie, vaak onrustig. Ze beweegt veel en grijpt de hand van de verzorgende regelmatig vast. Echt onder woorden brengen wat haar zo onrustig maakt, dat lukt haar niet meer.
In het team bespreken we dit. Allereerst zoomen we in op volgorde van de zorghandelingen. Al snel komen we erachter dat mevrouw haar bril op krijgt als 'alles gedaan is' en ze aangekleed klaar zit.
Mag ik naar de keuken?
Ze staat breeduit in de keuken en zegt met luide stem vol boosheid tegen verzorgende Rita 'je hebt helemaal niet gevraagd of je naar de keuken mag!'. Later vertelt Rita dat dit diverse keren per dag gebeurt. Mevrouw de Wilde woont nu een aantal maanden in de kleinschalige woning voor mensen met #dementie. Het team vindt het wel eens moeilijk, mevrouw wordt boos op medebewoners en de teamleden als ze geen 'toestemming' vragen.
Je wordt zo moe....
Ze loopt maar en ze loopt maar, mevrouw De Loor. Elke dag weer.... De verzorgenden zien het gebeuren; ze wordt heel moe en ze blijft maar lopen. Zeggen ze 'kom nou lekker zitten' heeft maar kort effect.
We zien het vaker bij mensen met #dementie. De drang om te lopen.
Jullie moeten eens wat met vader gaan doen...
De dochter van meneer Radma komt binnen in de huiskamer voor mensen met #dementie. Ze ziet haar vader, zoals zo vaak, met z'n ogen dicht zitten. Als verzorgende Nora langsloopt, schiet ze haar aan en zegt "Jullie moeten eens wat met mijn vader gaan doen, hij zit hier maar de hele dag te slapen". Nora vertelt dat ze dat wel proberen, maar dat hij niet wil. In het team spreken wij hierover.
Wie ben ik?
Mevrouw Wiggers zit aan tafel in de woning voor mensen met #dementie. Haar dochter Rina komt binnen en gaat naast haar zitten. Rina kijkt haar moeder aan en vraag 'wie ben ik?'. Als het antwoord niet komt, probeert Rina het nog een 'denk eens na, wie ben ik?'. Weer komt er geen antwoord en mevrouw staat op en loopt weg.
Rina blijft met tranen in de ogen achter en zegt 'ze herkent me niet eens meer'.
Kom gezellig erbij zitten....
Er wordt gezamenlijk koffie gedronken in de huiskamer voor mensen met #dementie. Het is gezellig. Alleen mevrouw Labrie schuift met haar stoel naar achteren totdat ze met een plof tegen de muur aan zit. Verzorgende Ria loopt naar mevrouw toe en schuift haar terug "kom gezellig erbij zitten, we zitten aan de koffie". Maar mevrouw is nog niet terug of het schuiven begint weer. Met elkaar bespreken we deze situatie.
Tik, tik, tik.....
Het is stil in de huiskamer voor mensen met #dementie. Behalve dan het harde tikken van mevrouw Beek op tafel. Langzaam beginnen de andere bewoners zich ook te roeren. Het wordt steeds minder vriendelijk naar mevrouw toe "houd nou toch eens op mens" is het mildste dat ze hoort. Maar stoppen met tikken doet ze niet.
Meneer de Wit zit aan tafel in de kleinschalige woning voor mensen met #dementie en hij verzucht hardop ‘er gebeurt hier nooit iets’. De medewerkers kijken elkaar aan en ik zie ze denken. Samen praten we erover en ze vertellen dat ze erg hun best doen om leuke activiteiten te verzinnen maar dat meneer vaak niet mee wil doen. Uit het gesprek blijkt ook dat meneer veel van de dagelijkse dingen uit handen wordt genomen.
Vrolijk kerstfeest...
In de huiskamer van de kleinschalige woning voor mensen met #dementie staat zachtjes kerstmuziek aan. Aan tafel zit meneer de Groot. Als verzorgende Isa eens goed kijkt, ziet ze dat hij met een kerstbal, uit de schaal op tafel, in zijn hand zit. Hij frunnikt constant aan de bal en probeert hem in zijn mond te steken. Geschrokken probeert Isa de bal uit zijn hand te krijgen, maar meneer weigert.
U zit op mijn stoel.... Mevrouw Bosveld loopt de huiskamer van de woning voor mensen met #dementie binnen. Als ze bij de tafel komt, ziet ze het gelijk, de nieuwe mevrouw zit op haar stoel. Boos zegt ze 'u zit op mijn stoel'. Verzorgende Alma probeert het te sussen door te zeggen 'iedereen mag hier zitten waar ze wil, we hebben geen eigen stoel'. Samen met het team kijken we naar deze situatie die vaak voorkomt, ook bij cliënten met somatische klachten.
