Hier drukken....
Sinds een aantal weken woont meneer Mulder in de kleinschalige woning voor mensen met #dementie. Helaas ging het niet langer in zijn eigen woning in de wijk. Een jaar geleden begon hij met dwalen in de straten, zowel overdag als 's nachts. Zoon Harm klopte verontrust aan bij de thuiszorgmedewerkers "wat kunnen we doen om het dwalen (en de weg kwijt raken) te beperken zonder verlies van zelfstandigheid.
Een kletspraatje bij de thee...
De thee wordt gedronken in de huiskamer van de kleinschalige woning voor mensen met #dementie en verzorgende Loek zit er gezellig bij. Om een beetje leven te brengen, begint hij te praten.
Maar mevrouw Aslan komt niet aan thee drinken toe en uiteindelijk belandt de inhoud van haar kopje op de grond. Wanneer we deze situatie bespreken valt een aantal dingen op.
Ik krijg hier ook nooit wat....
Mevrouw Caris zit aan de tafel in de huiskamer voor mensen met #dementie. Verzorgende Naomi loopt langs en mevrouw schiet haar aan.
Boos zegt ze tegen Naomi 'ik krijg hier ook nooit wat te eten'. Naomi antwoordt 'jawel hoor, u heeft net nog een koekje gegeten' maar mevrouw volhardt 'ik niet, ik krijg hier niets'.
Als je niet uitkijkt, kom je in zo'n situatie in een ja-nee terecht. Daarover spreken we met elkaar in het team.
We eten een tosti.... lekker!
Voor de lunch in de kleinschalige woning voor mensen met #dementie heeft Rita tosti's gebakken. Het ruikt heerlijk als ze deze serveert.
Meneer de Recht kijkt naar zijn tosti en schuift 'm weg. Rita zegt tegen hem 'eet nou lekker, het is een tosti' maar hij schuift 'm weer weg en moppert 'ik moet dit niet'.
In het team bespreken we dit. Rita vertelt dat ze het juist zo leuk vond om eens wat anders te eten met de lunch.
Kijk eens door mijn ogen....
In het team dat werkt in de kleinschalige woning voor mensen met #dementie is reuring. Het is al de 'zoveelste keer' dat onder de po-stoel de behoefte ligt van een van de bewoners.
Met elkaar bespreken we dit. Ons geheugen 'denkt' in plaatjes. Voor veel mensen met dementie zijn de plaatjes die in het hoofd opkomen, plaatjes uit het verleden.
Voel maar, ik ben er...
In de laatste fase van haar leven met #dementie ligt ze in bed, Gemma Reumer, klein en kwetsbaar.
De dagelijkse zorg wordt steeds moeilijker en de teamleden merken dat ze meer en meer verkrampt als ze gewassen wordt. Het zit ze niet lekker dat het gaat zoals het gaat.
Samen zoeken we naar manier waarop we meer ontspanning in het zorgmoment kunnen brengen.
Ik moet naar huis....
Het is rond 16 uur in de woning voor mensen met #dementie als mevrouw Mast begint ... 'ik moet naar huis...' Al snel begint ook mevrouw Nijman 'ik moet naar moeder'. Verzorgende Chris legt geduldig uit 'u woont nu hier' maar de onrust neemt toe
Samen hebben wij het hierover.
Met het verkeerde been in bed...
Sinds meneer Schipper, die lijdt aan #dementie, een andere kamer heeft in het verpleeghuis valt het de teamleden op dat hij meer in de war is dan daarvoor. Ellis vertelt "hij trekt tegenwoordig het voeteneind van het bed los om aan de verkeerde kant onder de lakens te glijden". We zien dit, òf het moeilijk in bed kruipen, vaker bij mensen met dementie.
Dat is mijn moeder op de foto
Ze woont nog niet zo lang in de kleinschalige woning voor mensen met #dementie, mevrouw Robben. Elke keer als ze naar haar kamer gebracht wordt, staat ze stil voor haar foto bij de deur en zegt 'nee dit is de kamer van mijn moeder'. Ze wil daardoor eigenlijk niet naar bed gaan, want 'stel je voor dat mijn moeder hierdoor boos wordt'.
Lekker douchen?
Als mevrouw Verhaar onder de douche gaat is het vrijwel altijd 'strijd' vertelt Angela tijdens de bewonersbespreking van de kleinschalige woning voor mensen met #dementie. Die ochtend nog werd mevrouw boos en kneep Angela hard in de armen.
Samen bespreken we deze voor beiden ontzettend vervelende situatie.
Vaak zien we dat boosheid voortkomt uit angst of onveiligheid. In het geval van mevrouw Verhaar gaan we op zoek naar wat het douchen voor haar zo onveilig maakt.
Altijd maar weer André Rieu....
Als verzorgende Eefje binnenkomt in de huiskamer voor mensen met #dementie verzucht ze zachtjes 'alweer die André Rieu-DVD...'. Maar ze ziet de mensen voor de tv zichtbaar genieten.
In het team hebben we het hierover. Ook familieleden maken regelmatig een opmerking over de DVD's van André Rieu.
Als we kijken naar de werking van het brein is het 'André Rieu-effect' begrijpelijk.
Vanmiddag wordt u opgehaald!
Direct na het ontbijt in de huiskamer voor mensen met #dementie zegt verzorgende Tim tegen mevrouw Baas 'vanmiddag wordt u opgehaald door uw dochter!'. Dat is het moment dat mevrouw haar jas gaat zoeken, haar tas pakt en gaat zitten. Ze wil nergens meer aan meedoen en zelfs als ze naar de wc moet gaat ze niet, want haar dochter kan 'elk moment' komen.
Waar is toch mijn bril?
Tijdens de ochtendzorg is mevrouw van Zelm, die lijdt aan #dementie, vaak onrustig. Ze beweegt veel en grijpt de hand van de verzorgende regelmatig vast. Echt onder woorden brengen wat haar zo onrustig maakt, dat lukt haar niet meer.
In het team bespreken we dit. Allereerst zoomen we in op volgorde van de zorghandelingen. Al snel komen we erachter dat mevrouw haar bril op krijgt als 'alles gedaan is' en ze aangekleed klaar zit.
Mag ik naar de keuken?
Ze staat breeduit in de keuken en zegt met luide stem vol boosheid tegen verzorgende Rita 'je hebt helemaal niet gevraagd of je naar de keuken mag!'. Later vertelt Rita dat dit diverse keren per dag gebeurt. Mevrouw de Wilde woont nu een aantal maanden in de kleinschalige woning voor mensen met #dementie. Het team vindt het wel eens moeilijk, mevrouw wordt boos op medebewoners en de teamleden als ze geen 'toestemming' vragen.
Je wordt zo moe....
Ze loopt maar en ze loopt maar, mevrouw De Loor. Elke dag weer.... De verzorgenden zien het gebeuren; ze wordt heel moe en ze blijft maar lopen. Zeggen ze 'kom nou lekker zitten' heeft maar kort effect.
We zien het vaker bij mensen met #dementie. De drang om te lopen.
Ik schenk de thee wel in...
De bewoners zitten aan de tafel in de huiskamer voor mensen met #dementie. Het water voor de thee is net gekookt als verzorgende Leonie, tegen mevrouw Bakker zegt 'u wilt vast wel de thee voor de anderen inschenken'.
Mevrouw staat op en pakt de kan aan. Ze voelt met haar hand aan de buitenkant en zegt terwijl ze naar het aanrecht loopt 'deze is koud'..... Het net gekookte water verdwijnt in de gootsteen.
Jullie moeten eens wat met vader gaan doen...
De dochter van meneer Radma komt binnen in de huiskamer voor mensen met #dementie. Ze ziet haar vader, zoals zo vaak, met z'n ogen dicht zitten. Als verzorgende Nora langsloopt, schiet ze haar aan en zegt "Jullie moeten eens wat met mijn vader gaan doen, hij zit hier maar de hele dag te slapen". Nora vertelt dat ze dat wel proberen, maar dat hij niet wil. In het team spreken wij hierover.
Wie ben ik?
Mevrouw Wiggers zit aan tafel in de woning voor mensen met #dementie. Haar dochter Rina komt binnen en gaat naast haar zitten. Rina kijkt haar moeder aan en vraag 'wie ben ik?'. Als het antwoord niet komt, probeert Rina het nog een 'denk eens na, wie ben ik?'. Weer komt er geen antwoord en mevrouw staat op en loopt weg.
Rina blijft met tranen in de ogen achter en zegt 'ze herkent me niet eens meer'.
Moet jij niet eten?
Aan de eettafel in de huiskamer voor mensen met #dementie wordt warm gegeten. Terwijl de borden vol geschept zijn, kijkt mevrouw Brink verzorgende Lizet vragend aan. Moet jij niet eten? Lizet glimlacht 'nee ik eet zo'. Maar mevrouw Brink herhaalt 'jij moet ook eten'. Lizet zegt vriendelijk 'komt goed'. Het is even stil dan zegt mevrouw 'neem jij maar iets van mij dan'.
Kom gezellig erbij zitten....
Er wordt gezamenlijk koffie gedronken in de huiskamer voor mensen met #dementie. Het is gezellig. Alleen mevrouw Labrie schuift met haar stoel naar achteren totdat ze met een plof tegen de muur aan zit. Verzorgende Ria loopt naar mevrouw toe en schuift haar terug "kom gezellig erbij zitten, we zitten aan de koffie". Maar mevrouw is nog niet terug of het schuiven begint weer. Met elkaar bespreken we deze situatie.
Tik, tik, tik.....
Het is stil in de huiskamer voor mensen met #dementie. Behalve dan het harde tikken van mevrouw Beek op tafel. Langzaam beginnen de andere bewoners zich ook te roeren. Het wordt steeds minder vriendelijk naar mevrouw toe "houd nou toch eens op mens" is het mildste dat ze hoort. Maar stoppen met tikken doet ze niet.
In veel huiskamers voor mensen met #dementie staat een kast vol spelletjes en puzzels, toch zie je zelden een bewoner opstaan en naar de kast lopen om iets te pakken.
In het team van de kleinschalige woning hebben we het hier over. Verzorgende Gerda verzucht 'het moet allemaal van ons komen, de mensen komen moeilijk in beweging'.
Mevrouw Hamers lijdt aan #dementie en woont sinds enkele weken in het verpleeghuis. Ze heeft het goed naar haar zin, alleen als medewerker Peter voor de ADL-zorg komt gaat het iedere keer mis. Al snel heeft het team besloten dat mevrouw moeite ermee heeft om geholpen te worden door een man. Toch, vertellen ze in het overleg, zit dat ze niet lekker.
Meneer de Wit zit aan tafel in de kleinschalige woning voor mensen met #dementie en hij verzucht hardop ‘er gebeurt hier nooit iets’. De medewerkers kijken elkaar aan en ik zie ze denken. Samen praten we erover en ze vertellen dat ze erg hun best doen om leuke activiteiten te verzinnen maar dat meneer vaak niet mee wil doen. Uit het gesprek blijkt ook dat meneer veel van de dagelijkse dingen uit handen wordt genomen.
Vrolijk kerstfeest...
In de huiskamer van de kleinschalige woning voor mensen met #dementie staat zachtjes kerstmuziek aan. Aan tafel zit meneer de Groot. Als verzorgende Isa eens goed kijkt, ziet ze dat hij met een kerstbal, uit de schaal op tafel, in zijn hand zit. Hij frunnikt constant aan de bal en probeert hem in zijn mond te steken. Geschrokken probeert Isa de bal uit zijn hand te krijgen, maar meneer weigert.
U zit op mijn stoel.... Mevrouw Bosveld loopt de huiskamer van de woning voor mensen met #dementie binnen. Als ze bij de tafel komt, ziet ze het gelijk, de nieuwe mevrouw zit op haar stoel. Boos zegt ze 'u zit op mijn stoel'. Verzorgende Alma probeert het te sussen door te zeggen 'iedereen mag hier zitten waar ze wil, we hebben geen eigen stoel'. Samen met het team kijken we naar deze situatie die vaak voorkomt, ook bij cliënten met somatische klachten.
