Ik herken u niet…
In de kleinschalige woning voor mensen met dementie zit Alie de Graaf aan de tafel. Haar dochter Dorien komt binnen lopen en zegt haar moeder liefdevol gedag. Maar in de ogen van Alie gebeurt niets. Heel stellig zegt ze ineens ‘u kunt wel zo aardig doen, maar ik herken u niet’.
Dorien huilt. Haar moeder herkent haar niet meer. Een angstbeeld voor veel naasten met van mensen met dementie. Het moment dat degene die je liefhebt jou niet meer herkent.
En soms wordt dat nog pijnlijker, bijvoorbeeld als je naaste wel op een oude foto probleemloos de namen van zijn of haar broers en zussen kan opnoemen.
Het is niet dat je niet belangrijk bent voor iemand met een haperend brein. Maar het komt voort uit het feit dat de dementie er voor zorgt dat ons geheugen ‘oprolt’. De laatste gebeurtenissen raken niet meer ingeprent en meer en meer herinneringen vervagen.
Toch is er een periode in ons leven waar onze herinneringen het diepst en langst bereikbaar blijven. Deze periode, grofweg tussen ons tiende en vijfentwintigste levensjaar, wordt de reminiscentiehobbel genoemd. Mensen met een haperend brein kunnen vaak ook nog wel bij de herinneringen die hierin liggen.
En hoe cru het misschien ook klinkt, vaak zijn de kinderen geboren na die periode en waren de broers en zussen al wel in die periode aanwezig. Dat zou de verklaring kunnen zijn dat hun namen nog zonder problemen komen, terwijl je eigen kind vervaagt lijkt.
Het is voor Dorien een geruststelling dat ze niet minder belangrijk is of is geworden maar dat er een verklaring is. En het belangrijkste: wat Alie blijft voelen is de nabijheid en liefde die Dorien haar kan geven.
En soms ineens zegt Alie weer ‘hé jij bent mijn lieve meisje’.
De momenten met een gouden randje!