In het team van de kleinschalige woning voor mensen met dementie spreken we over de ontwikkelingen in de (langdurige) zorg. Binnen deze organisatie is recent de ‘schijf van vijf’ geïntroduceerd, waarbij de eerste stap is ‘wat een bewoner zelf nog/weer kan zoveel mogelijk stimuleren’.
Voor sommige teamleden is dat ‘gesneden’ koek, maar anderen staan hier minder positief in. Alleen al daarom is het goed om bij dit onderwerp stil te staan.
De teamleden wisselen met elkaar wat hun gedachtes zijn rondom het stimuleren van zelfredzaamheid en reablement (ondersteuning om zo zelfstandig mogelijk te blijven leven). Een aantal teamleden spreekt uit dat ze ‘de zorg zijn ingegaan om voor een ander te zorgen’. Een mooie drijfveer die toch soms verstikkend kan werken voor degene die zorg ontvangt.
Na een flinke discussie constateert het team dat goed zorgen voor, niet inhoudt dat je alles moet overnemen van de ander. Samen maken we een plan en bedenken voor elke bewoner een actie die de zelfredzaamheid kan stimuleren.
Mevrouw Wezenbeek kan zichzelf deels nog wassen, maar vanwege allerlei redenen wordt zij toch vaak gewassen door de zorg. Het team besluit om bij haar het zelf wassen te gaan stimuleren. Wanneer de volgende ochtend teamlid Sanne mevrouw Wezenbeek vraagt om zichzelf te wassen, stuit dat op weerstand. ‘Dat kan ik toch niet meer meid’.
En zoals in het overleg besproken, besluit Sanne om gebruik te gaan maken van het spiegelen, een functie die bij mensen met een haperend brein, vaak nog heel goed in tact is. Sanne gaat tegenover haar zitten en geeft mevrouw Wezenbeek een washandje. Ze doet langzaam een washandje om haar eigen hand en nodigt mevrouw met woord en beweging uit om haar te volgen. En dat lukt. Ook de wasbeweging wordt, zeker omdat ze het in laag tempo doet, door mevrouw probleemloos gevolgd. Mevrouw Wezenbeek wast zichzelf.
Door tempo en toon aan te passen en het principe van spiegelen te gebruiken, ontstaat voor haar een positieve ervaring, foutloos leren!
Hoewel het soms misschien in eerste instantie wat meer tijd kost, levert het juist veel op. In eigenwaarde, eigen regie en dus leefgeluk en -plezier.
En is het niet de ultieme wens van iedere zorgprofessional om daaraan bij te dragen.