Vier de kerst…
Het is woensdagmiddag en over een klein kwartier begint de kerstviering in de grote zaal van het zorgcentrum waar, onder andere, mensen met dementie wonen.
Het belooft een gezellige middag te worden. Er is een koor uitgenodigd, er zijn kerstkransjes, er wordt voorgelezen. Als de teamleden de bewoners van hun unit enthousiast vertellen dat het bijna zover is, zegt mevrouw Bikker ‘nee hoor ik ga niet, ik heb buikpijn’. Teamlid Tonny probeert mevrouw te overtuigen dat ze het vast ‘heel erg leuk zal vinden’. Maar ze is onvermurwbaar ‘gaan jullie maar’.
Totdat teamlid Nikita het besluit anders aan te pakken. Zij weet dat mevrouw juist erg houdt van zingen en de gezellige sfeer die kerst met zich mee brengt. Zij besluit dan ook een verleidelijk aanbod aan mevrouw Bikker te doen.
Zo gezegd, zo gedaan. Nikita gaat terug naar de tafel, gaat naast mevrouw Bikker zitten en zegt: ‘Ik ga zo naar de grote zaal, dat staat een koor prachtig te zingen, ik heb er echt zin in. Ik vind kerst altijd zo gezellig.’ En wat er gebeurt is prachtig. Mevrouw Bikker kijkt haar aan. Haar ogen beginnen te glinsteren en ze zegt ‘ik ook. Vroeger zong ik ook in een koor. Mag ik met je mee?’ En zonder verder gedoe, staat mevrouw op en loopt mee.
Voor veel mensen met dementie is het overzien van de consequenties van een ogenschijnlijk eenvoudige vraag al stressvol. Bij twijfel niet doen, dat is wat we onze kinderen van de geboorte meegeven. Een diepgewortelde stem die we, ook op latere leeftijd, horen. Mevrouw Bikker viel onwillekeurig terug op deze basisregel toen haar een vraag werd gesteld. Toen de vraag werd vervangen door een aanbod, trad de stress niet op. Het was immers duidelijk wat er te verwachten viel. Het werd een geweldige middag!
Vervang een vraag door een aanbod. Sluit aan bij wat voor de ander van belang is, niet bij wat je zelf leuk vindt. Verleiden werkt altijd beter dan argumenteren.
Vrolijk kerstfeest!