Van het slot…
Hoewel de Wet Zorg en Dwang al vanaf 1 januari 2020 van kracht is in het verpleeghuis nu het moment nabij dat de deuren ‘van het slot’ gaan. Ook voor de bewoners met dementie. Binnen het team en bij de familie levert dat nog best wat vragen en spanning op.
Wat als…. mijn moeder gaat dwalen, de bewoner naar buiten gaat, iedereen straks naar buiten gaat? Hoe zit het met verantwoordelijkheden? Stel je voor dat…!
Hele begrijpelijke gevoelens, waar niet licht over gedacht moet worden. Daarom is het belangrijk om daar met elkaar binnen het team en met naasten over te spreken en samen tot afspraken te komen.
Hoe graag we het misschien ook zouden willen, we kunnen met elkaar geen 100% veiligheid garanderen. Denken in kansen en het toevoegen van geluk aan de dagen, zorgen er voor dat kwetsbare mensen een fijner leven kunnen leiden.
Door de gesloten deur van het verpleeghuis ontstaat voor veel bewoners het gevoel van onveiligheid, immer ze zitten opgesloten. En opgesloten zijn is een naar gevoel. Opgesloten terwijl je niet eens de neiging hebt om weg te gaan.
De eerste dagen na de openstelling van de deuren, gaat iedereen toch wel met buikpijn aan. Al snel blijkt dat er maar bij een beperkt aantal bewoners het verlangen leeft om echt naar buiten te gaan. En vaak merken de teamleden dat als de bewoner buitenstaat, er vaak direct rechtsomkeerd wordt gemaakt. Immers voor veel mensen met dementie is de wereld buiten groot en angstig. Ook blijkt dat de onrust voor veel bewoners afneemt, doordat het opgesloten gevoel verdwenen is.
Meneer Zonneveld gaat wel graag dagelijks aan de wandel. Hij heeft een GPS systeem bij zich waardoor hij, wanneer hij wat langer wegblijft dan gebruikelijk, makkelijker te vinden is. De eerste dagen heeft de familie samen met de zorg meneer begeleidt in de dagelijkse wandeling. Hoe? Door meneer alleen op pad te laten gaan, terwijl een familielid enkele tientallen meters achter hem liep. Door te kijken wat er gebeurt, of het veilig is, en uit te vinden of meneer de weg nog zou weten. En rekenen maar dat hij dat nog weet. Hij heeft immers zijn hele leven gewandeld in dit dorp.
En na wat maanden blijkt dat de wandeling van meneer steeds korter wordt, omdat de dementie toeneemt en zijn wereld daarmee kleiner wordt. Maar hij kan nog steeds iedere dag aan de wandel. En als hij valt dan valt hij. Want dat hebben ze ook samen afgesproken met de naasten. Voor het leefplezier van meneer is de dagelijkse wandeling een enorme toevoeging. En de kans vallen, zo spreken ze samen af, heeft de voorkeur boven binnen zitten.
Het levensgeluk van meneer (en de andere bewoners) is door de open deur toegenomen.
De Wet Zorg en Dwang… jammer dat die wet zo heet. Juist omdat het gaat om samen te zoeken naar hoe we kunnen leven in vrijheid en veiligheid waar nodig.
En als je loslaat, zie je zoveel meer.