Nooit een hekel aan gehad

In haar eigen woning loopt mevrouw Keizer die sinds een aantal jaar lijdt aan #dementie een beetje verloren rond. Nouska, die mevrouw regelmatig met de huishoudelijke taken komt helpen, babbelt wat met haar, maar de rust kan ze maar niet vinden.

Als Nouska de wasmand mee neemt en op tafel zet, is mevrouw Keizer er als de kippen bij om mee te helpen. Sokken worden vakkundig opgerold en de handdoeken gevouwen. Mevrouw Keizer vertelt dat zij altijd alles streek vroeger, nou ja alles behalve de sokken en de handdoeken.

Nouska vraagt verbaasd ‘zelfs de onderbroeken?’ en mevrouw bevestigt ‘zelfs de onderbroeken’. Er wordt wat gelachen en dan zegt mevrouw ‘ik heb er nooit een hekel aan gehad, aan strijken. Ik vond het altijd wel rustig’.

En hoewel het misschien wat ‘eng’ voelt, bedenkt Nouska zich geen moment. Ze pakt de strijkplank en het strijkijzer en zet ze neer. Nouska vraagt niet maar nodigt mevrouw Keizer uit. En als vanzelf pakt zij het strijkijzer en gaat aan de slag.

De bout vliegt bijna over het witte bloesje en de kussenslopen. De gevouwen onderbroeken worden nog even afgestreken en de zakdoeken zitten strak in de vouw.

Er wordt wat gemopperd op de nieuwe strijkbout, want die van vroeger was veel fijner. Maar mevrouw is bezig en geniet.

Natuurlijk kan dit (het zelf strijken) niet in alle situaties en bij ieder mens met dementie, maar als we de kansen blijven zien en denken in mogelijkheden, kunnen we iedere dag kleine en grotere momenten creëren waarin iemand met dementie er nog toe doet. En reken maar dat je je dan beter voelt en je lekkerder in je vel zit.

Zingeving is voor ons mensen van levensbelang en dat verandert niet als je kwetsbaar wordt.