Mag ik binnenkomen?
Vanuit het appartement van mevrouw Luijten klinkt haar boze stem. ‘Wegwezen jij”. Teamlid Michelle praat zachtjes terug, maar mevrouw blijft boos.
Uiteindelijk verlaat Michelle de kamer zonder dat ze de dagelijkse ochtendzorg heeft kunnen bieden.
Mevrouw Luijten woont nu vier dagen in de kleinschalige woning voor mensen met #dementie. Het vraagt altijd even tijd om de nieuwe bewoner goed te leren kennen. Maar met mevrouw Luijten loopt het elke ochtend best lastig.
Als we samen hierover in het team de ervaringen delen en goed met elkaar reflecteren wat er bij het eerste contact in de ochtend gebeurt, ontstaan mooie inzichten.
Mevrouw Luijten is erg gesteld op haar privacy. De verhuizing naar een kleinschalige woning voor mensen met dementie is voor haar daardoor misschien wel extra zwaar. Immers je moet je maar overgeven aan de zorg en woont ineens met andere mensen, die je bovendien niet kent.
En beseffen de teamleden… we kloppen wel als we het appartement binnengaan, maar openen eigenlijk gelijk de deur. We wachten niet af of er een antwoord op het kloppen komt.
Als je erg gesteld bent op je privacy, kan dat wel eens een enorme trigger zijn. En al ben je niet gesteld op je privacy, het is prettig als er naar je geluisterd wordt.
De medewerkers besluiten om hier echt op te gaan letten, en niet alleen bij mevrouw Luijten. Ze kloppen en wachten op het antwoord van de bewoners. Vaak is het antwoord ‘kom maar hoor’. Maar mevrouw Luijten zegt ook nog wel eens ‘nee nu niet, kom straks maar terug’. Hiermee geeft het team de bewoners een stuk eigen regie terug.
En dat is voor iedereen fijn!