In haar appartement in de kleinschalige woning voor mensen met #dementie zit Trudie Bekkers in een stoel. Tegenover haar zit haar medebewoonster Ans Thomassen. Trudie kijkt Ans aan en vraagt ‘hoe gaat het nu met je?’. En Ans begint te vertellen, over de pijntjes in haar heup, over het gebrek aan slaap, over haar man die veel te weinig langskomt. Een spraakwaterval waarbij Trudie zo af en toe eens tussendoor ‘hmmm’ zegt.
Op het oog een bijzondere situatie als je zo naar binnen kijkt. Maar eigenlijk is het een heel gewone situatie. Trudie is in haar werkzame leven altijd maatschappelijk werker geweest. Een beroep dat ze met haar hart en ziel heeft vervuld. Na haar pensionering is ze, als vrijwilliger, betrokken geweest bij kwetsbare mensen. En toen ze zelf kwetsbaar werd, toen leek die rol steeds verder weg.
Leek … omdat het team van de woning merkte aan haar dat ze soms ‘verloren’ leek te zijn en omdat ze steeds bleef vragen ‘kan ik iets voor je doen’, zijn we op zoek gegaan naar het creëren van zingeving voor Trudie.
Hierbij hebben we gebruik gemaakt van haar professionele biografie. Trudie luisterde en adviseerde in haar oude beroep en al brainstormend kwamen we op de rol die Trudie daarvanuit zou kunnen betekenen in de woning. Het luisterende oor.
En zo gezegd, zo gedaan. Omdat Ans soms zoveel praat dat de andere bewoners er geïrriteerd van raakten, werden Trudie en Ans aan elkaar gekoppeld. Onbewust (of misschien bewust) schoot Trudie gelijk in haar oude rol. Luisterend, hummend en adviserend. Trudie doet er toe en Ans wordt gehoord. Een win-win situatie.
En zo na een klein uurtje zegt Trudie tegen Ans ‘zullen we gelijk een afspraak maken voor de volgende keer?’.
Ieder mens heeft behoefte aan zingeving en soms ligt de oplossing meer voor de hand dan dat je op het eerste oog denkt.
Durf daarin te experimenteren.