Kleine kokette Katinka…
In de kleinschalige woning voor mensen met dementie staat een muziekje aan. Uit de installatie klinkt ‘kleine kokette Katinka’ en ‘twee reebruine ogen’. Mevrouw Bastiaanse zit een beetje mee te wiegen maar de andere bewoners maar de andere bewoners mopperen wat. Meneer Janssens staat zelfs op een loopt weg terwijl hij zegt ‘wat een gezeik’.
De teamleden die aan het werk zijn, kijken elkaar een beetje verbaasd aan. De muziek staat niet te hard en het zijn leuke oude liedjes van vroeger.
Op zich hebben ze daar gelijk in. Maar de vraag is of de oude liedjes van vroeger iedereen (nog) aanspreken. We hebben vaak allemaal mooie herinneringen aan muziek. Dit is muziek die er voor jou toe doet. Vaak komt deze muziek uit een periode waarin we veel nieuwe herinneringen aanmaken, onze zogenaamde reminiscentie hobbel. Dit is de periode tussen grofweg ons 10de en 25ste levensjaar. In deze periode doen we vaak (impactvolle) dingen voor de eerste keer. Daarom is deze periode in ons leven zo belangrijk.
Voor veel mensen die in de kleinschalige woning wonen, was dit niet de periode dat ‘kleine kokette Katinka’ en de ‘reebruine ogen’ een hit waren. Sommige bewoners zullen deze liedjes zich misschien nog uit hun jeugd kennen. Maar er is inmiddels ook een hele generatie die ‘the Beatles’ en ‘the Stones’ in het geheugen hebben gegrift. Voor deze groep mensen kunnen oude liedjes zelfs irritatie oproepen, zoals bij meneer Janssens
In het team wordt besloten om voor iedere bewoner een eigen playlist te maken. Aan de familieleden van de bewoners wordt gevraagd om mee te denken en zelf liedjes die er toe doen, toe te voegen. Zo kan op elk moment een individueel muziekmoment worden gecreëerd, maar kan ook een grote shuffle voor alle bewoners worden gemaakt.
En een paar weken daarna klinkt het in de woning “kleine kokette Katinka’, gevolgd door ‘Angie’ “Yesterday’ en ‘a Whiter shade of pale’.
De bewoners genieten.