Als de zoon van mevrouw Salemons de woonkamer van de kleinschalige woning voor mensen met dementie binnenstapt, glundert zijn moeder van oor tot oor. Ze is overduidelijk blij om hem te zien. Hij zit amper op zijn stoel of de eerste vraag komt al “moet jij geen Studio Sport kijken?” Liefdevol antwoordt hij dat dat niet hoeft omdat er geen sport op tv is. Zijn moeder knikt en vraagt “moet jij geen Studio Sport kijken?” Hij antwoordt ‘mam ik zeg net dat er geen sport op tv is”. En weer knikt zijn moeder “ja ja dat weet ik!” En vrijwel direct klinkt “moet jij geen Studio Sport kijken?” Voor veel mensen, die mensen met dementie in de nabijheid, hebben waarschijnlijk herkenbaar. “Het lijkt wel of je langspeelplaat weer blijft hangen” moppert Isaac tegen zijn moeder. Het herhalen ontstaat doordat ons ‘inprentingssysteem’ bij dementie vaak beschadigd raakt. Als je brein goed werkt sla je ‘alles’ op in je geheugen. Na een uur kun je nog terughalen of je iets verteld hebt of niet, of je iemand gezien hebt of niet.
Bij een haperend brein hapert juist vaak dat stukje. Iemand slaat niet op of hij iets gezegd heeft of gezien heeft. Wel voelt hij vaak dat er iets gezegd moet worden. Een belangrijke boodschap gegeven moet worden. Daarom wordt een bepaalde zin vaak oeverloos herhaald. Soms leidt dat tot irritatie aan de andere kant. Maar als je je realiseert dat iemand met dementie het niet doet om je te ergeren. Maar juist uit betrokkenheid, omdat die zin of opmerking juist heel belangrijk gevonden wordt voor de ander, kun je er misschien met meer mildheid naar kijken en luisteren.
Hoe lastig het ook is misschien, het helpt om iedere keer weer opnieuw antwoord te geven. Niet te corrigeren, want dat voelt naar voor de ander. Gewoon maar weer, al is het voor de twintigste keer, zeggen “mam dat hoeft niet er is geen sport op tv”. De ander kan er niets aan doen!