Helemaal geen ochtendmens…
Het leven in de kleinschalige woning voor mensen met dementie komt langzaam op gang deze ochtend. Een voor een schuiven de bewoners aan de tafel en ontbijten.
Alleen mevrouw Lagerman ontbreekt. Bij de ochtendzorg ging het helemaal mis zo vertelt teamlid Gerdie. Ze deelt met haar collega’s ‘ik kwam binnen bij mevrouw en zei vrolijk goedemorgen, maar gelijk begon het mopperen. Ik heb nog geprobeerd om mevrouw daaruit te halen door een gezellig praatje maar het werd alleen maar erger’. Resultaat: mevrouw blijft in bed. De andere teamleden herkennen het. Mevrouw is vaker mopperig tijdens de ochtendzorg en ‘dat terwijl ze verder een vriendelijke en rustige vrouw is’ voegt teamlid Angela toe.
Goed om even stil te staan bij wat gebeurt. Goed om samen te delen wat helpend zou kunnen zijn in dit soort situaties. Als het team dat doet, volgt herkenning en erkenning. Maar vooral ook inzicht. Reflectie op ons eigen gedrag is, wanneer wij werken met mensen met dementie, van groot belang. Immers voor een deel zijn zij afhankelijk van de omgeving waarvan wij een belangrijk deel uitmaken.
Gerdie zegt ineens ‘ik denk dat het aan ons ligt. Wij komen binnen en beginnen gelijk te praten, misschien is mevrouw wel helemaal geen ochtendmens’. Een waardevol inzicht om te onderzoeken. Dat doet het team bij de zoon van mevrouw en die bevestigt al snel ‘oh nee bij mijn moeder moet je het eerste uur niets zeggen, dan is ze niet op haar best’.
Deze waardevolle informatie wordt omgezet in een actie van het team. De volgende dag en dagen komen de teamleden bij haar binnen in de ochtend, zeggen zachtjes ‘ik ben er’ en zwijgen verder. Het voelt eerst wat vreemd maar al snel wordt duidelijk dat in stilte de ondersteuning bij de zorg makkelijker gaat. Fijn voor mevrouw Lagerman dat ze geen ochtendmens hoeft te zijn!
In het team wordt hierover nog nagesproken. Over hoe het is als je niets zegt tijdens de zorg en hoe je het zelf zou ervaren.
En een aantal teamleden komen tot het inzicht dat er tegen hen ook ‘voor de koffie zo min mogelijk gezegd moet worden’.
Stel je voor dat je het zelf niet meer kan vertellen dat stilte en rust zo belangrijk is voor een fijne opstart van de dag en dat er dan iemand liefdevol naast je staat te ‘tetteren’ … zou jij dan een goede morgen hebben?
En er wordt nog een actie gekoppeld aan dit inzicht. De vraag ‘bent u een ochtendmens?’ of een variatie daarop, wordt toegevoegd aan de kennismakingsprocedure.