Vertrouw op mij…
Mevrouw Boer pakt haar tas en staat op. Ze voelt het moeilijke moment aankomen, afscheid nemen van haar man. Meneer Boer woont nu twee maanden in de kleinschalige woning voor mensen met dementie. Hij voelt zich er thuis, maar bij het dagelijkse afscheid lopen de emoties soms hoog op. En dat terwijl ze iedere dag bij haar man komt.
Ook nu. “Waar ga je heen? Wat ga je doen? Neem me mee!”, hoort mevrouw Boer steeds als zij haar man al uitvoerig gedag heeft gezegd. Isa en Rob leggen meneer Boer uit dat het toch echt beter is dat hij nu hier woont, omdat hij niet meer voor zichzelf kan zorgen. Het helpt niet, meneer Boer blijft boos. Met lood in de schoenen en de ogen vol tranen loopt mevrouw Boer de kamer uit. “Jij laat me hier gewoon achter!”, klinkt het als ze de woning verlaat.
Het team overlegt met mevrouw Boer. Hoe kunnen we het afscheid minder zwaar maken? Hoe zorgen we ervoor dat meneer Boer erop kan vertrouwen dat mevrouw Boer wel weer terugkomt? Mevrouw Boer vertelt dat zij en haar man altijd erg op elkaar aangewezen waren. Ze hebben nooit kinderen kunnen krijgen en hun levens waren zeer verweven. Ze wisten precies van elkaar waar ze waren en hoe laat de ander weer thuis te verwachten was. Ze waren altijd op tijd terug, of het nu van de supermarkt, het werk of de kapper was. Daar konden ze blind op vertrouwen.
Besloten wordt om dát vertrouwen aan te spreken.
De volgende middag. Mevrouw Boer pakt haar tas, staat op en zegt: “Ik ga nu hoor Bert, ik ben op tijd weer terug.” Meneer Boer kijkt zijn vrouw aan en antwoordt met een glimlach: “Dat is goed Greet, tot later.”
Het komt heel veel voor, verdriet als de partner na het bezoek het verpleeghuis verlaat. Soms slaat het verdriet om in boosheid, zoals in dit geval bij meneer Boer. Bij meneer Boer is het denkende brein beschadigd. De pogingen tot uitleg van Isa en Rob, hoe lief ook bedoeld, helpen hier niet. De uitleg die zij geven doet een beroep op de cognitieve functies van meneer Boer. Die kan hij niet meer aanspreken, waardoor zijn boosheid blijft.
Het werkt wel om een beroep te doen op het emotionele brein, dat bij meneer Boer nog intact is. De vertrouwde verhouding tussen beide partners was de sleutel om toegang te krijgen tot het diepere, gezamenlijke gevoel.
Zoek op waar het vertrouwen vandaan komt en probeer dat aan te spreken.