Erken de verhuizer…
Lunchtijd in de kleinschalige woning voor mensen met dementie. Alle bewoners zitten aan tafel en zijn aan het eten begonnen. Behalve dan meneer Timmer. Ook vandaag weer staat hij op, loopt weg van tafel en zoekt het aanrecht in de keuken op. Thea begeleidt meneer Timmer rustig terug naar de tafel, maar het proces herhaalt zich. Bij de derde keer gaan ook enkele andere bewoners door de rusteloosheid bij meneer Timmer aan de wandel.
Meneer woont nog niet zo lang op de woning, dus de medewerkers doen hun best om zijn gedrag beter te begrijpen. Daarvoor gaan zij ook in gesprek met Frank, de zoon van meneer Timmer. Hij kan in dat gesprek enige opheldering geven. “Mijn vader heeft zijn hele leven nauwelijks aan tafel gegeten”, zegt Frank, “zeker niet tijdens de lunch.” Frank vervolgt en vertelt dat zijn vader van jongs af aan verhuizer is geweest. Het verhuisbedrijf was zijn lust en zijn leven. De lunch at hij altijd staand met zijn collega’s, om daarna zo snel mogelijk weer door te kunnen werken.
Het team bedenkt, daarna samen, als oplossing om op het hoekje van het aanrecht, vrij dicht bij de tafel van de andere bewoners, een bord voor meneer Timmer neer te zetten. Zo kan hij staand eten en is hij toch onderdeel van de groep. Voor hem en de andere bewoners geeft dit de rust die zij verdienen.
Het staand eten is een van de sterkste routines van meneer Timmer. Vragen wij van meneer om deze essentiële gewoonte los te laten, dan zal dit onrust bij hem oproepen. Als we aansluiten bij zijn routine is het voor hem herkenbaar, vertrouwd en voelt het daarom veiliger.
Erken de vaste gewoonte van de bewoner en sluit daar zoveel mogelijk bij aan. Zelfs als je het zelf misschien een beetje gek vindt.