Een ontbijtje hoort erbij…
Het is de eerste ochtend op haar nieuwe woonadres voor mevrouw Lagerman. Voorzichtig schuifelt ze de woonkamer van de kleinschalige woning voor mensen met dementie in. De ontbijttafel is gedekt en teamlid Yvette verwelkomt mevrouw met een glimlach ‘goedemorgen’.
Mevrouw glimlacht terug en gaat op de bank zitten. Yvette loopt naar haar toe en nodigt haar liefdevol uit aan de ontbijttafel. Maar mevrouw weigert. ‘Nee hoor ik hoef geen ontbijt’ klinkt het. ‘Kom er gezellig bij, wat wilt u eten?’ zegt Yvette. En mevrouw moppert wat harder ‘Wat zeg ik nou, ik hoef niets’.
En na nog een voorzichtige poging van Yvette, ontploft mevrouw Lagerman. ‘Hou toch je mond mens, stik er in!’
Als we hier later in het team over praten, zijn er diverse aannames. ‘Ja het is natuurlijk haar eerste dag, ze moet vast wennen’. ‘Ik hoorde van haar oude buurvrouw dat het best een moeilijke vrouw is’. Enzovoort.
Maar als we de situatie even feitelijk bekijken, zien we iets anders. Mevrouw gaat niet aan tafel zitten, maar wordt eigenlijk door Yvette een beetje (onaardig gezegd) gepusht om aan tafel te komen. Ook geeft ze zelf aan dat ze geen ontbijt hoeft. Natuurlijk is het altijd belangrijk om mensen met dementie uit te nodigen en proberen te verleiden om aan te sluiten. Maar we hebben ook allemaal onze eigen gewoontes die ons leiden.
Een deel van ons ontbijt niet. Je kunt er van alles van vinden, maar als je nooit ontbijt, waarom zou je dan ineens gaan ontbijten als je in een verpleeghuis woont. We moeten blijven kijken naar de mens (met al zijn gewoontes en rituelen) achter de ziekte. Hoe meer we daar bij aansluiten, hoe makkelijker het gaat. Dat betekent soms dat we onze eigen gedachtes en gewoontes even moeten parkeren. Natuurlijk met onze zorgblik in ons achterhoofd, maar dan vooral in het achter-hoofd!
Sinds het team besloten heeft mevrouw Lagerman niet te pushen maar vooral te kijken wat er gebeurt als zij het ontbijt ziet, is de rust weergekeerd. En vorige week donderdag keek mevrouw naar de tafel waar een aantal croissantjes op lag die ochtend en zei ze ‘nou daar heb ik wel zin in!’.