Dan ga ik met je mee…
Het is halverwege oktober. Er was prachtig weer aangekondigd en dat is het ook geworden. Bijna twintig graden, blauwe lucht, de zon schijnt en de bomen hebben schitterende herfstkleuren.
Het middageten zit erop. De bewoners en medewerkers van de kleinschalige woning voor mensen met #dementie zitten nog even aan tafel. Mevrouw Marsman is dol op wandelen, weet Tim. Als voormalig bewoonster van een boerderij was ze altijd veel buiten en leefde ze bij de seizoenen. Als Tim aan haar vraagt of ze mee naar buiten wil gaan om naar de herfstkleuren te kijken, reageert mevrouw Marsman echter afwijzend: “O nee hoor, ik ben moe, ik ga niet mee, ga jij maar.”
Tim legt de situatie voor aan zijn collega Corry. Hij weet dat mevrouw Marsman het buiten prachtig zou vinden, maar kan niet de manier vinden om haar te laten genieten van het mooie weer en de kleuren. Corry stelt voor om het anders aan te pakken, door meer aan te sluiten bij de belevingswereld van mevrouw Marsman en bij wat zij fijn vindt. Kortom, door een verleidelijk aanbod aan mevrouw Marsman te doen.
Zo gezegd, zo gedaan. Tim gaat terug naar de tafel, gaat weer naast mevrouw Marsman zitten en zegt: ”Ik ga zo naar buiten, even wandelen en naar de mooie herfstkleuren kijken.” Mevrouw Marsman kijkt hem kort aan, kan de verleiding niet weerstaan en zegt spontaan: “Dan ga ik met je mee, het is heel mooi weer.” Ze geeft hem de arm en samen lopen ze keuvelend naar buiten.
Voor veel mensen met dementie is het overzien van de consequenties van een ogenschijnlijk eenvoudige vraag al stressvol. Bij twijfel niet doen, dat is wat we in onze opvoeding al meekrijgen. Mevrouw Marsman viel onwillekeurig terug op deze basisregel toen haar een vraag werd gesteld. Toen Tim de vraag verving door een aanbod, trad de stress niet op.
Vervang een vraag door een aanbod. Sluit aan bij wat voor de ander van belang is, niet bij wat je zelf leuk vindt. Verleiden werkt beter dan argumenteren.