Ze hebben me wat geflikt...
Hij woont sinds kort in het huis voor mensen met #dementie, meneer Akker, en hij is zo vreselijk boos.
De hele dag moppert hij 'ze hebben me wat geflikt en nu zit ik hier'. Overduidelijk is de verhuizing naar zijn nieuwe plek hem niet goed bevallen.
De teamleden proberen liefdevol uit te leggen dat de verhuizing in zijn belang was, maar de boosheid neemt alleen maar toe.
Als we het er samen over hebben, ontstaat het idee om zijn boosheid te bekrachtigen en vervolgens gebruik te maken van het spiegelen.
Teamlid Mona gaat bij meneer zitten, maakt oogcontact en zegt 'ik snap het, ik zou ook vreselijk boos zijn'. Dit ondersteunt zij non-verbaal met een boze blik.
Vanuit de boze blik en het contact laat ze haar blik langzaam zachter worden. Meneer kijkt haar aan en verandert in expressie met haar mee. Uiteindelijk glimlacht ze voorzichtig en breekt ook bij meneer een flauwe glimlach door.
De boosheid is niet gelijk elk moment weg, maar deze aanpak heeft een sleutel gegeven om de emotie te beïnvloeden.
Door iemand te zien in zijn emotie, te erkennen dat die er mag zijn en door gebruik te maken van spiegelen, maak je echt contact.
En voor mensen met dementie is het gevoel zo bepalend.
#betercontactmetmensenmetdementie #alzheimer #bijmijdoetzedatnooit