We gaan straks eten...
Het is ongeveer half twaalf als teamlid Larissa in de kleinschalige woning voor mensen met #dementie de tafel voor de lunch begint te dekken. Zo rond een uur of twaalf, uiterlijk kwart over, gaan de bewoners aan de maaltijd. Mevrouw Lichtenvoort komt direct de huiskamer binnen en gaat aan tafel zitten. Klaar voor het eten!
De gedekte tafel ziet er mooi uit. Mevrouw pakt haar eerste boterham en wil deze gaan smeren. Maar Larissa vertelt mevrouw dat ze even moet wachten omdat 'we straks gaan eten'. Heel even knikt mevrouw maar als Larissa naar de keuken loopt om boter en kaas te pakken, ligt de boterham al weer op het bord.
Larissa vraagt mevrouw weer om nog even te wachten maar mevrouw wordt nu heel kribbig.
Als we hier met elkaar over spreken, vallen er een paar dingen op. Allereerst wordt de tafel 'op tijd' gedekt. Maar voor het haperende brein is dit op tijd vaak veel te vroeg. Als ons brein zich weer oprolt en we vooral vanuit onze impulsen gaan handelen, is de situatie die in de huiskamer ontstaat heel begrijpelijk. Mevrouw komt de huiskamer binnen, ziet de gedekte tafel en wil aan het eten.
Plannen, dingen in de tijd zetten, en rekening houden met anderen zijn ook lastig voor een haperend brein dus de boodschap 'we gaan straks eten' is te complex. En vragen om te wachten (op elkaar) eveneens.
Zorg dus dat als je de tafel gaat dekken, dat het eten gelijk daarna begint. Dit maakt dat iemand met dementie het beter begrijpt en als je het beter begrijpt, dan is dat voor iedereen fijner. "Wachten" en "straks" zijn te moeilijk voor mensen met dementie.
En .... dek samen met de bewoners de tafel. Dan neem je de ander ook mee in het proces dat samen eten heet.
#betercontactmetmensenmetdementie #bijmijdoetzedatnooit #alzheimer #ikmoetnaarmijnmoeder #blijfdemenszien