Wat een zooitje...
Nu het buiten zo mooi herfstig is, besluit het team van de kleinschalige woning voor mensen met #dementie de herfst een beetje naar binnen te halen.
Op de schouw van de open haard maken ze een herfsttafereel. Mooie gekleurde blaadjes, kastanjes, eikels en wat lichtjes maken het sfeervol en warm.
Maar binnen de kortste keren staat mevrouw Landman bij de schouw. Ze kijkt boos en begint met grote gebaren de herfstblaadjes in de rok van haar jurk te verzamelen. Teamlid Monique komt tussenbeide maar mevrouw Landman reageert boos 'wie heeft er hier zo'n vreselijk zooitje van gemaakt'. Uitleggen dat het zo mooi herfstig is, heeft eerder een negatief dan positief effect. Mevrouw moppert door, net zo lang tot alles, door haar, is opgeruimd.
In het team wordt enigszins teleurgesteld gereageerd 'maken we het gezellig, dan krijgen we dit'.
Als we de situatie goed analyseren, komen de inzichten. Het is goed om je af te vragen waarom je doet wat je doet. In dit geval was het de behoefte van de medewerkers om de herfst naar binnen te halen. Maar het moet altijd de vraag zijn of onze behoefte aansluit bij de behoefte van de mensen waar we voor zorgen.
Mevrouw Landman had duidelijk een andere behoefte. Voor veel mensen met dementie roept een decoratie als deze vragen op. Wat doen die dorre bladeren binnen op de open haard. Het beeld komt namelijk niet overeen met het beeld dat in hun hoofd woont. Dit veroorzaakt soms onrust, verdriet of boosheid.
Als we zoeken naar een passender herfstplaatje komen we al snel op het spinnenweb met kastanje. De volgende dag gaan de bewoners hier zelf mee aan de slag. Een gezellige en herkenbare activiteit.
Het is goed om bij elke activiteit of aanpassing aan de omgeving onszelf de vraag te stellen 'van wie is dit een behoefte?' en als we concluderen dat het vooral onze behoefte is.... dan maar niet doen!
Blijf de mens zien, achter zijn ziekte!
#betercontactmetmensenmetdementie #bijmijdoetzedatnooit #alzheimer #ikmoetnaarmijnmoeder #blijfdemenszien