Verloren, verdwaald...
Ze loopt wat verloren over het grote plein in de stad. De terrassen zijn redelijk gevuld weer, maar zij kan het niet vinden. Als ze op een tafeltje afloopt, wordt ze aangesproken door de ober 'u moet wel aan een tafeltje gaan zitten, staan op het terras mag niet'. Als ze mensen probeert aan te spreken, dan deinzen ze achteruit '1,5 meter he'. Wat voelt ze zich verloren in haar eigen grote stad, vroeger wist ze het altijd wel, maar nu... nu lijkt alles groter, anders, veranderd. Een traan glijdt. Totdat iemand naar haar toeloopt, rustig bij haar gaat staan op 1,5 m afstand en oogcontact met haar maakt. De lieverd praat gewoon rustig en vertrouwenwekkend met haar. Geruststellende woorden hoort ze. Uiteindelijk lacht ze een beetje verontschuldigend 'ik weet het even niet meer'. Die warme stem weer in haar oor en dan ineens zegt ze 'oja ik woon in de Vermeerlaan'. De engel loopt een stukje mee, totdat ze het weer zelf weet. Ze kijken elkaar aan en ze zegt 'ik zou je wel willen knuffelen maar dat mag nu niet toch...'. Als we in deze tijden oog houden voor onze naasten met #dementie maken we de wereld van de kwetsbaren een beetje mooier.
bijmijdoetzedatnooit #betercontactmetmensenmetdementie #alzheimer
Nieuwe #podcast: wie is dat op de foto?
Luister de podcast hier