Puppy love...
Zijn dochter omschrijft hem met tranen in haar ogen als 'een beetje verbitterd sinds hij lijdt aan #dementie en niet langer meer kan wonen in dat vrijstaande huis langs de dijk'.
En de medewerkers zien het ook. Hij loopt vaak nors rond. De armen op zijn rug, zijn blik naar beneden gericht. Als je geluk hebt, dan kan er een goedemorgen vanaf. Maar vaak is zijn wereld klein en zijn blik donker.
Zijn dochter vertelt dat hij altijd zo genoot van de dieren die ze hadden. De twee katten, de konijnen in het hok buiten en vooral de honden. Altijd was hij in de weer met ze. Maar nu ...
Nu is zijn wereld klein en donker.
Teamlid Amanda heeft sinds kort een puppy Rover. Ze laat de foto's aan hem zien, heel even glijdt een glimlach over zijn gezicht. Maar zo snel als die komt, verdwijnt die ook weer.
Het zit Amanda niet lekker. Als het weer op een ochtend mooi is, besluit ze bij de uitlaatronde met Rover richting de kleinschalige woning te lopen.
De bewoners rommelen in de binnentuin. En hij, hij loopt, zijn blik naar beneden gericht. Rover rent de binnentuin, speels, ontwapenend. De bewoners die Rover zien lachen allemaal.
En dan ineens ziet hij Rover. Hij knielt. En Rover rent op hem af. 'Heee jongen, wat ben je mooi, wat ben je lief'. Een grote knuffel, er wordt geaaid. Zijn blik gaat open. Ineens is hij er weer, Arie Wapenveld. De man van het huis langs de dijk. Hij lacht, hij speelt, hij lacht nog harder.
Gouden momenten.
De kracht van de ontmoeting tussen dieren en mensen met dementie is groot. Dieren die contact maken op en met het gevoel. Dat gevoelsdeel dat bij mensen met dementie zo groot is. Dieren hebben geen verwachting, dieren voelen en dat voelt goed.
Arie is weer even Arie.
#bijmijdoetzedatnooit #betercontactmetmensenmetdementie #ikmoetnaarmijnmoeder #blijfdemenszien #alzheimer