Mag ik je knuffelen...
Ze is eigenlijk de hele dag boos, mevrouw Savelkoel, en als ze haar toestemming heeft gegeven mag je Loes zeggen. Mopperend loopt ze door de kleinschalige woning voor mensen met #dementie.
Vandaag is de dag dat teamlid Rita weer even naar de woning komt. Ze is er een aantal maanden uit geweest omdat haar partner na een kort maar heftig ziekbed is overleden. Voor Rita is de eerste stap over de drempel best weer een lastige, heeft ze verteld.
En toch zet ze deze. Ze komt op de koffie.
De eerste persoon die zij tegenkomt op de gang is Loes. Loes kijkt Rita aan en Rita kijkt Loes aan. Hun ogen vangen elkaar. Iets van herkenning bij Loes. En ze zegt 'he jou heb ik hier een tijd niet gezien'.
Rita knikt en zegt 'dat klopt Loes, ik was er even niet'.
Dan gebeurt het. Loes zegt 'je hebt veel verdriet hè, mag ik je even knuffelen?'
Zonder woorden omhelzen ze elkaar. Minutenlang verbonden in gevoel. De mens met dementie steunt de mens met verdriet. Ze betekenen iets voor elkaar.
Iemand met dementie heeft dan wel een haperend brein maar het gevoel is er eigenlijk altijd nog.
De taal van het gevoel is universeel. Die moeten we allemaal wat vaker laten spreken!
#alzheimer #bijmijdoetzedatnooit #betercontactmetmensenmetdementie #blijfdemenszien #ikmoetnaarmijnmoeder