Ik zorg wel voor je...
Mevrouw Duisterman woont nu een aantal weken in de kleinschalige woning voor mensen met #dementie. Vanaf het begin zegt ze tegen iedereen 'noem mij maar zuster Duisterman'. En langzaam maar zeker is iedereen daaraan gewend geraakt. Zuster Duisterman is in haar werkzame leven hoofdzuster in het plaatselijke ziekenhuis geweest. Een rol die ze met hart en ziel vervuld heeft.
En nu is ze zelf van zorg afhankelijk. Een rol die haar veel minder goed past. Vaak ervaart ze de hele dag onrust en vraagt ze veel om 'dingen' te doen.
Zingeving is in het leven van ons mensen ontzettend belangrijk, de nood 'er toe te doen' verdwijnt niet als je brein gaat haperen. Daarom wordt in het team gekeken of we juist ook voor mevrouw een passende activiteit of rol kunnen vinden.
De sleutel wordt gevonden in de rol die zij vroeger had... zuster zijn. Zorgen voor de ander. Met elkaar wordt gekeken waar mevrouw kan worden 'ingezet'. Het begint bij het meten van de bloeddruk van de medewerkers, gewoon als 'test' hoe dat valt en gaat. En langzaam maar zeker groeit mevrouw in haar rol.
Het mooiste moment komt als een van de medebewoners wat ziek is en in haar kamer ligt. Teamlid Alma vraagt mevrouw of zij wellicht even bij de zieke wil zitten. En zo gezegd, zo gedaan. Zuster Duisterman zit uren in de stoel naast het bed, maakt een praatje, geeft een glas water aan, meldt de binnenkomende teamleden hoe de patiënt het doet. Volledig in haar element.
Totdat teamlid Geertje wat te enthousiast de deur openzwaait en (te) hard 'goedemiddag dames' roept. De hoofdzuster staat dan ineens hoofdschuddend op en zegt 'jonge dame, we hebben hier wel te maken met een zieke, graag wat meer rust!" En terwijl ze zich liefdevol omdraait naar haar medebewoonster zegt ze 'ik zorg wel voor je hoor'.
Mevrouw, nee zuster, Duisterman.... ze doet er toe!
#alzheimer #betercontactmetmensenmetdementie #bijmijdoetzedatnooit #ikmoetnaarmijnmoeder #blijfdemenszien