Ik moet naar de kinderen...
In de middag begint het vaak. Als de thee gedronken is en iedereen beetje voor zich uit zit te suffen in de kleinschalige woning voor mensen met #dementie. Bewoonster Inez staat op en zegt wat onrustig 'ik moet naar de kinderen, ik moet gaan koken'...
De teamleden zeggen liefdevol tegen haar 'nee dat hoeft niet' 'de kinderen weten dat je hier bent' 'ga maar "lekker" zitten'. Maar Inez gaat niet zitten. De onrust loopt op. En soms escaleert deze in grote boosheid.
Ik moet naar de kinderen. Het klinkt vaak op woningen voor mensen met dementie. Soms wordt in de bespreking hiervan geduid dat dat komt door onze ingebouwde biologische klok. In de middag kwamen de kinderen immers uit school.
Maar het kan ook een andere oorzaak hebben. Deze kunnen we vinden in de 'gevoelsboodschap' achter 'ik moet naar de kinderen'. Het denkende brein gaat haperen bij dementie, het gevoel wordt daardoor leidend. Als we de woorden vertalen naar het gevoel, lijkt de boodschap te zijn 'ik wil er voor iemand zijn, er voor iemand toe doen'.
Als we met deze ogen naar Inez kijken, moeten we op zoek naar #zingeving. Voor Inez wordt die gevonden in de huishoudelijk sfeer, ze was immers haar hele leven huisvrouw en zorgde voor de kinderen. Inez helpt mee met koken (en tuurlijk zegt ze bij aardappelen schillen eerst 'dat heb ik mijn hele leven al gedaan'). Door haar te verleiden, in haar zicht de aardappels en boontjes neer te zetten. Door haar te begeleiden, draagt ze een grote en onmisbare steen bij aan het dagelijks leven op de woning.
Naar de kinderen, natuurlijk wil ze dat nog regelmatig, maar de grote onrust is een stuk beperkt. Hoe fijn is dat!
Als we voor mensen met dementie zingeving kunnen creëren doe je er nog toe. Dan blijf je nog gewoon mens!
#alzheimer #betercontactmetmensenmetdementie #bijmijdoetzedatnooit #ikmoetnaarmijnmoeder #blijfdemenszien