Ik ben zo bang...
De grote angstige ogen van mevrouw Kos schieten van links naar rechts. Haar handen trillen in haar schoot. Hardop zegt ze steeds 'ik ben zo bang, zo bang'. Ze zit aan de tafel in de huiskamer voor mensen met #dementie. Haar angst heeft effect op de rest van de groep. Meneer Bosman zegt boos 'dat zeg je al de hele tijd' en twee andere bewoners beginnen te lopen. Teamlid Alice zegt goedbedoeld en liefdevol 'u hoeft niet bang te zijn, wij zorgen voor u'. Maar effect heeft het niet.
Mevrouw Kos is oprecht bang. Als je naast haar gaat zitten, vertelt ze dat ook 'er zit spanning in heel mijn lijf'. Spanning die je letterlijk ziet oplopen.
Uitleg met woorden is voor veel mensen met dementie niet de sleutel om angst te verminderen.
We besluiten minder verbale nabijheid te gaan bieden. Alice gaat bij haar zitten en pakt haar handen. Met zachte stem zegt ze 'ik ben er'. Steeds als de angstgolven komen, sluit Alice aan bij het gevoel 'ik zie het' 'ik snap het', korte zinnen ondersteund door mimiek.
Na 15 minuten zegt mevrouw Kos 'ik geloof dat ik je nu wel kan loslaten'.
Door minder te praten, gevoel serieus te nemen en daarbij aan te sluiten, is de angst verminderd en de innerlijke rust teruggekomen.
#betercontactmetmensenmetdementie #bijmijdoetzedatnooit #alzheimer