Het oude dorp...
Het is stil in de huiskamer van de kleinschalige woning voor mensen met #dementie. Vier dames en een heer zitten aan tafel. Je hoort het tikken van de grote klok aan de muur. Als teamlid Jeroen binnenloopt veert iedereen op. Er ontstaat tussen Jeroen en de bewoners een praatje. Maar zodra Jeroen weer verder loopt, is het stil... heel stil.
Het valt vaker op dat bewoners niet als vanzelf met elkaar in gesprek gaan. Meestal is hiervoor de 'hulp' van een medewerker nodig. Om het gesprek te starten en op gang te houden. Als we dit in het team van deze woning bespreken, komen we ook al snel tot de conclusie dat het niet altijd mogelijk is om, als medewerker, deze verbindende rol te vervullen.
Kunnen we manieren bedenken waarmee we de bewoners met elkaar in gesprek brengen zonder dat een zorgmedewerker daarbij nodig is. We experimenteren met een tafelstandaard. Een doorschijnende A4 standaard waarin je een papier kunt schuiven. Samen zoeken we een aantal aansprekende plaatjes uit het oude dorp op internet op. Deze worden op een A4 geprint.
Net voor de koffie wordt een mooie foto van de kerk in het dorp in de display geschoven. De standaard wordt vervolgens zonder reuring zichtbaar op tafel gezet.
Direct gaat de aandacht van de eerste bewoner naar het plaatje. Mevrouw Schulting maakt een opmerking over de kerk en zijn scheve toren. Mevrouw Bastiaans haakt daarop aan. En zonder inmenging ontstaat een gesprek.
Elke dag een ander plaatje en elke dag een ander praatje. Door op tafel dit aanbod te doen, wordt een beroep gedaan op ons spontaan en impulsief gedrag. Ook als je brein hapert, werkt dit meestal nog even goed.
De sfeer op de huiskamer verandert en het is verre van stil...
#alzheimer #betercontactmetmensenmetdementie #bijmijdoetzedatnooit #ikmoetnaarmijnmoeder #blijfdemenszien