21, 22, 23....
De koffie wordt geschonken in de huiskamer van de woning voor mensen met #dementie. Rosalie gaat rond met de kan. Aan de nieuwe bewoonster, mevrouw Hupkes, vraagt ze liefdevol 'wilt u een lekker kopje koffie?'. Maar nog voor het antwoord komt, herhaalt ze de vraag al maar dan ietsje luider 'WILT U EEN LEKKER KOPJE KOFFIE?'. Mevrouw Hupkes kijkt een beetje verbaasd voor zich uit en moppelt wat. Rosalie kijkt naar haar collega Amber die mevrouw gisteren al heeft ontmoet en vraagt aan haar of mevrouw koffie drinkt in de ochtend.
Als de bewoners aan de koffie zitten, spreken we samen over wat er voorviel. Mevrouw Hupkes wilde en kon misschien wel antwoord geven op de vraag die Rosalie stelde, maar ze kreeg er simpelweg de tijd niet voor. Ze hoorde de vraag wel degelijk maar door de beschadigingen in haar brein, duurt het verwerken van informatie en het formuleren van een antwoord langer dan gebruikelijk.
Door, voor je opnieuw tegen iemand met dementie spreekt, eerst in je hoofd 21/22/23 te tellen en daarmee een stilte te laten vallen, geven we mensen met dementie de kans te reageren.
Wij zijn zo snel, maar als we durven te vertragen dan gaat het vaak allemaal een stukje sneller en gemoedelijker.
#betercontactmetmensenmetdementie #alzheimer #bijmijdoetzedatnooit